Avontuur in Lamphun en Lampang

60 km van ChiangMai ligt Lamphun. We wilden deze "stad" bezoeken omdat hier de oudste tempel van Noord-Thailand ligt. Van hieruit is ooit de Emerald (smaragden) Boeddha vertrokken. Het wordt een heel verhaal om uit te leggen dat eeuwen geleden Thailand bestond uit veel kleine koninkrijken. Lamphun was de hoofdstad van het Haripunchai-koninkrijk. ChiangMai was de hoofdstad van het Lanna-koninkrijk.
Beide koningen waren goed bevriend en hielpen elkaar in de oorlogen tegen de Birmezen, en andere landen. Op verzoek van de koning van het Lanna-koninkrijk stuurde de koning van het Haripunchai-koninkrijk een witte olifant met een smaragdgroene (jade) boeddha naar ChiangMai. Deze is tot aan de DoiSuthep (inderdaad, waar we 'n paar dagen geleden waren) gekomen, draaide 3 rondjes, trompetterde 3 keer, en viel toen dood neer. Dat werd gezien als 'n teken, dus vandaar de tempel op de DoiSuthep in ChiangMai en kwam er dus ook een tempel in Lamphun vanwaar de olifant vertrok. In de gouden Chedi van deze tempel liggen relieken van Buddha zelf.
Tijdens deze reis wilden we dus graag deze plek bezoeken. De stad het stad maar is maar 1/2 km bij 1 km groot.
Wanneer we Lamphun naderen wordt wel duidelijk dat we 'n uitdaging gaan krijgen. We zien veel jungle. We zien geen woord Engels meer staan links en rechts, alleen nog maar Thais. Onze taxichauffeur moet 2 keer bellen naar het hotel om de weg te vinden ;) maar als we daar aankomen worden verrast door de eigenaresse van het hotel die uitstekend en vloeiend Engels spreekt. Pfff... gelukkig, dat scheelt al zeggen we beiden. Verder ligt het hotel in "the middle of nowhere" maar we krijgen "fietsen" tot onze beschikking om naar de stad te kunnen. Die proberen we dus maar meteen effe uit om de omgeving te verkennen, en we zijn sneller in de stad dan we verwacht hadden. Het links fietsen (het verkeer in Thailand is Engels georganiseerd) is in het begin wat onhandig maar valt al snel mee.
In de stad merken we dat onze uitdaging inderdaad een uitdaging wordt. Geen woord Engels. Nergens. We komen op de markt. Het is lunchtijd en we moeten eigenlijk wel wat eten. Er staan veel kraamjes waar je kunt "lunchen", maar alles staat in het Thais. Niet te snappen wat je dan krijgt... Een vrouwke ziet ons zoeken en lacht ons toe. We zijn de enige westerling. " Help you" zegt ze. Wow... opluchting ;) Ze spreekt 3 woorden Engels. We maken 'n eetgebaar. Ze knikt heftig en wijst ons dat we moeten gaan zitten. Ze gaat iets voor ons klaar maken, we zijn benieuwd. Dan bedenk ik me dat we alleen maar "groot" geld hebben op dit moment. Tijdens mijn vorige reizen hier heb ik geleerd dat je altijd moet zorgen dat je klein geld van 10, 20, 50, max 100 Baht bij je moet hebben in de niet-toeristische plekken. 100 is voor hen al veel geld. Het kleinste wat we hebben is 1000 Baht, zo'n 24 euro...
Het vrouwke komt met 2 borden aan. Geweldig: rijst met omelet. Dat heeft ze slim gedaan ;) twee mokken water erbij. Onze buik is in elk geval gevuld, maar nu afrekenen... Ze vraagt 30 Baht, daar komen we met onze 1000... Ik kijk heel verontschuldigend, maar 't vrouwke lacht, graait in haar schort en haalt daar pakken met geld uit, hahaha... Geen probleem om te wisselen dus ;)
We komen erachter dat hier vanavond nog 'n extra LoyKrathong-avond is. Ooit heeft iemand die desserts maakte bedacht dat je met de halve kokosnootschalen een mooie drijvende kandelaar kunt maken. Na haar dood is dit voor de stad traditie geworden om dat tijdens de uitloop van LoyKrathong vast te houden.
Daar fietsen we dus naar toe. We krijgen veel bekijks als enige Westerlingen en worden we van harte uitgenodigd door de inwoners om mee te doen. Doen we graag natuurlijk. Sommigen doen hun uiterste best om te vragen waar we vandaan komen, hoe we weten dat dit hier is, en wat we in hemelsnaam hier komen doen. Het geeft ons een tevreden gevoel. Eigenlijk is dit wat we willen meemaken...