Naar mijn bounty-eiland Koh Chang

Ik heb gisteren om 5 uur de wekker laten aflopen, om 7 uur staat de taxi voor de deur.
Ik kan me herinneren dat ik de wekker gehoord heb, maar het is 7.30 uur als ik weer wakker schrik. Waar is de taxi dan? Gig gaat aan het bellen (ja, hij mag mee...) en blijkt dat hij iets verlaat is. Gelukkig maar. Gelukkig ook dat ik gisteren al gepakt heb wat er mee moet, dus ik ben in 5 minuten zover klaar. Alleen zou m'n menneke voor mij nog koffie geregeld hebben, en sandwich en zo, en dat komt er nu dus ook niet van...
Het gaat ruim 4 uur duren voordat we in Trat zullen zijn waar ik de ferryboot zal nemen naar het eiland. Onderweg moet er nog getankt worden, dus ik zie m'n kans schoon om alsnog m'n eerste koffie van vandaag te regelen.
Als je op een landkaart of plattegrond kijkt lijkt alles zo heel anders, en verder weg, of juist dichterbij, dan in werkelijkheid. Trat is dus verder weg dan ik dacht, en als ik op de pier sta is het eiland dichterbij dan ik dacht. Normaal duurt de oversteek 45 minuten, maar ik heb geluk en kan met de snellere boot mee. Dat scheelt bijna de helft van de tijd. Goed dat ik vervoer van hotel naar hotel geregeld heb, want nu staat m'n busje al klaar om me nog 16 km verder te brengen.
Ik zit aan de westkust van het eiland. Daar zijn de mooiste stranden en 's avonds heb je sowieso mooie zonsondergangen. De bewolking is opengebroken en de zon komt er doorheen. Dan is het meteen ook wel heel warm.
Wanneer ik aankom bij het hotel blijkt dat ik helemaal niet voor vandaag geboekt heb, maar pas voor vanaf morgen, de 30e. Dat klopt ook, dat weet ik best, maar in mijn agenda staat dat ik vandaag zou wisselen, dus staat dat op de 29e. Waarschijnlijk is er in mijn agenda iets fout gegaan ivm de zomertijd of met het synchroniseren van mijn agenda met mijn pc. Oei, wat nu... Mijn kamer blijkt niet wel vrij te zijn, dus ik kan 'n extra nacht bijboeken. Mooi, da's geregeld dan. Het resort ligt direct aan zee, tegen de rotswand aan. Hoewel mijn kamer direct aan het strand ligt, moet ik wel klimmen om daar van deze kant uit te kunnen komen. Ik heb voor mijn verjaardag best 'n aardig 5-sterren optrekje geboekt. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat, en ach, ik vier waarschijnlijk maar een keer mijn verjaardag in mijn tweede thuisland, voorlopig dan toch... ;)
Alle verwachtingen worden waargemaakt. Hoewel ik mijn extra nacht niet met mijn creditcard kan betalen nu omdat de verbinding weigert, is de ontvangst allerhartelijkst. Mijn koffer wordt in een soort mega-golfkarretje geladen terwijl ik incheck. Ik mag er ook in plaatsnemen en zo word ik de rots op, de rots weer af, naar mijn kamer gebracht. Wanneer de deur open gaat kloppen alle beelden die ik op internet gezien heb toen ik boekte. Mijn kamerbrede raam met balkon kijkt inderdaad recht de zee in, met in de verte de vele eilandjes die om dit eiland heen liggen. Inderdaad wuivende palm- en bananenbomen, wit zandstrand, een helder blauwgroene zee. Wanneer de schuifwand naar mijn balkon dicht is hoor je helemaal niks, wanneer hij open is, hoor je de kadans van de golven van de zee. Heeeeerlijk! Mijn bed is groot genoeg voor een heel gezin. Het kost wat, maar dan heb je ook wat...
De lunch gebruik ik maar even in een van de restaurants van het resort. En ja hoor, tafel pal aan het strand, de golfslag op de achtergrond, en verder doodse stilte. Wat een genot, niet echt heel vervelend... ;)
Ik heb meteen maar een brommertje gehuurd, want als ik met de songtaew (de gebruikelijke thaise plaatselijke taxi die continu op en neer rijdt) steeds mee moet, dan ben ik 1. teveel tijd kwijt en 2. kom ik niet gemakkelijk waar ik zijn wil. Ideaal zo'n brommer: je huurt hem voor 250 baht (6 euro) per dag, en omdat ik hem een week wil hebben, kan ik 1 dag afdingen. Natuurlijk rijd ik zelf niet, ook daar heb ik m'n menneke voor.
Vanavond zijn we wat op en neer gesjeesd langs de zuidelijke westkust, tot in BanBao, een echt vissersdorpje waar alle huizen op palen in het water staan. Later deze week zal ik daar 'n hele dag naar toe gaan om wellicht te snorkelen. De weg is onverlicht, aan de ene kant de zee, aan de andere kant de ongerepte jungle waaruit het eiland voor 80 procent uit bestaat. De krekels tjierpen, verder hoor je niks. Het geknor van je brommer natuurlijk. In BanBao lekker koffie gedronken, en twee Thaise broeken gekocht, een soort van lendendoek maar dan in broekvorm. Makkelijk en luchtig. Op de terugweg gedineerd in een redelijk luxe restaurant, en ja, alweer aan het strand, bij kaarslicht en live-muziek op de achtergrond. Heerlijke verse vis! Ik wilde graag makreel hebben, die is helaas op en krijgen ze nu ook niet meer gevangen, dus wordt het zeebaars. Heel gezellig nog geborreld in een snookercafe, dus weer laat naar bed, morgen maar even uitslapen...